علیرغم این‌ که پوشش خارجی پروتزها بسیار مقاوم هستند اما مانند تمام محصولات ساخت دست بشر بالاخره کهنه و نازک شده و نهایتا از بین می ‌روند و مواد آن به بیرون تراوش پیدا می‌ کند. از نظر کلینیکی تشخیص آن، مشکل است و به ندرت خود فرد می ‌تواند تشخیص دهد، در این وضعیت سینه ‌اش کمی صاف می ‌شود و یا شکل آن تغییر پیدا می ‌کند. به این حالت متلاشی شدن یا تراوش یا پارگی پروتز سینه می‌ گویند.  به این دلیل می ‌گوییم به ندرت قابل دید است چرا که با ایجاد کپسول اطراف پروتز(یک نوع کیسه بیولوژیکی اطراف پروتز سینه  ایجاد می ‌شود) گاهی اوقات با وجود پارگی، تشخیص پارگی صورت نمی ‌گیرد و حتی بعد از تراوش از پروتز سینه، مواد درون آن در همان مکان به وسیله کیسه خود بدن یا کپسول باقی می مانند.تشخیص پارگی پروتز در چنین شرایطی فقط با سونوگرافی امکان‌ پذیر می ‌باشد. کهنه شدن و یا پاره شدن پروتز‌ها در افراد مختلف متفاوت است و مثلا افرادی که کارهای سنگین انجام می ‌دهند و یا ورزشکاران نظیر مربیان ایروبیک، دوندگان ماراتن، سوارکاران و ... به طور طبیعی نسبت به کسانی که تحرک کمتری دارند پروتزشان زودتر فرسوده می ‌شود. با این که به طور معمول و میانگین عمر پروتزها 20 سال است ولی به تمام خانم ‌ها توصیه می ‌شود که 10 تا 15 سال پس از عمل جراحی به طور مرتب مورد معاینه و سونوگرافی قرار گیرند تا از حالت و موقعیت و سالم بودن پروتز سینه خود اطلاع کافی داشته باشند.